محققان 820 بزرگسال 30 ساله را که قبلا بین سنین 15 تا 18 سالگی دچار سرطان بوده‌اند، مقایسه کرده‌اند.
نتایج نشان داد این گروه که در طول ابتلا به سرطان حداقل به‌مدت 20 ماه مورد مداوا و درمان قرارداشتند اکنون درعنفوان جوانی اغلب‌شان ازدواج نکرده بودند، تعداد کمی از آنها بچه دار شده بودند و تعداد اندکی تحصیلاتشان را ادامه داده بودند و در واقع در شغلشان موفقیت چندانی نداشته‌اند و حتی یک چهارم از آنها برای مقابله با مشکلات روحی که با آن دست به گریبان بودند دارو مصرف می‌کردند.
دکتر سیتز بیان کرد که اگر این آزمایش‌ها به شکل صحیح و پیگیر دنبال شود، امکان بروز سرطان در سنین بزرگسالی بسیار اندک خواهد بود.
علاج یافتگان که حدود 70درصد تا 90درصد بوده‌اند همواره در این مدت باید مورد آزمایش‌های کامل و متعدد پزشکی قرار می‌گرفتند ولی حفظ حیات روحی و خصوصا روانی آنها نیز نادیده گرفته شده بود.
وی تاکید کرد که علاوه بر آن نوجوانان باید با این بیماری مرگ آور مواجه شوند و توسط والدین و پزشکان شان کاملا مورد حمایت قرار بگیرند ولی لازم است که به آنها توضیح داده شود که این بیماری پس از مداوا هیچ‌گونه تاثیری در رشد جسمی و روانی و نوع زندگی آنها نخواهد داشت و آنها می‌توانند پس از مداوا سال‌های سال به‌طور طبیعی به زندگی خود ادامه دهند.
این بررسی نشان می‌دهد که علاوه بر آزمایش‌های پزشکی، پیگیری آزمایش‌های روان‌شناسی نیز برای حفظ و تداوم زندگی آنان به شکلی صحیح بسیار ضروری است.
